Podmokłe tereny położone na zachód od Wału Miedzeszyńskiego są pozostałością po zakolu Wisły dawniej przebiegającym tym szlakiem. Podobnie jak większość południowej Warszawy wchodzą one w skład Doliny Środkowej Wisły, będącej unikatem w skali całego kontynentu. Z powodu braku prac regulacyjnych, które większość rzek Europy dostosowały do potrzeb żeglugi, piaszczyste plaże są często zalewane i pokrywane rzecznymi osadami, a na powierzchni wody okresowo łachy i wyspy. Niegdyś okoliczni mieszkańcy wypasali tutaj bydło, obecnie teren jest właściwie nieużytkowany. Warto zwracać uwagę na tabliczki przestrzegające przed grząskim gruntem w niektórych miejscach. Choć nie zakazują one wstępu, zastrzegając jedynie, że robimy to na własną odpowiedzialność, najbezpieczniej jest nie wchodzić tam w ogóle. Porastające bagna olszyny, potrafią być naprawdę śmiertelnymi pułapkami. W jednym z miejsc udało się wetknąć kij na głębokość ponad dwóch metrów.
Jednak dzięki tym, mało zapraszającym dla człowieka warunkom, obszary starorzecza stanowią doskonałe miejsce dla zwierząt. Stojąc nad brzegiem Wisły możemy dojrzeć monumentalne pylony Mostu Siekierkowskiego, a Pałac Kultury znajduje się ledwie 10 kilometrów dalej, lecz tutaj można poczuć się jak w środku dzikiej puszczy
Nad stawami i mokradłami występuje mnóstwo dzikich zwierząt – m.in. bobry, borsuki, wydry i wiele gatunków płazów. Jest to także raj dla ornitologów – w koronach drzew gniazdują różne gatunki ptaków: dzięcioły, dzwońce i szpaki, a w szuwarach i na plażach można spostrzec rybitwy i nurogęsi. Wzdłuż południowego odcinka warszawskiej Wisły od kilku lat organizowane są edukacyjne spływy kajakowe, które pozwalają docenić ten niezwykły obszar. Warto pamiętać, że jeśli wybieramy się tam latem, to należy wziąć naprawdę dobry sprej na komary.
Bibliografia
- Rowiński Patryk, Awifauna projektowanego rezerwatu Zakole Wawerskie w Warszawie, w: Kulon 2/1997
- Niezwykły Wawer: przewodnik, Warszawa 2017