Stacja w Radości położona jest wzdłuż tzw. linii otwockiej, czyli jednym z najważniejszych kiedyś szlaków kolejowych kolejowej zaboru rosyjskiego . Zbudowana przez przemysłowego potentata Leopolda Kronenberga kolej, zwana Nadwiślańską w 1877 połączyła Warszawę z północną i wschodnią częścią kraju, silnie przyczyniając się do rozwoju położonych wzdłuż niej terenów.
Po dwóch dekadach, zgodnie z umową, linia zostaje upaństwowiona. Od 1898 roku niektóre pociągi zatrzymują się na nowych przystankach w Świdrze, Józefowi oraz Zbójnej Górze, czyli dzisiejszej Radości. Pięć lat później zostaje oddany do użytku budynek stacji. Jest drewniany, niezbyt duży, ale wystarczający do obsługi tego rozwijającego się dopiero letniska.
Odzyskaniu niepodległości w 1918 roku towarzyszy wielka chęć do modernizacji kraju. W Warszawie rozpoczyna się wielka przebudowa węzła kolejowego, który nadaje mu kształt w zasadzie niezmieniony do dziś. W latach 1933-36 trwa elektryfikacja linii Pruszków-Warszawa-Otwock, któremu towarzyszy budowa nowych przystanków i przebudowa już istniejących. Stacja w Radości zyskuje charakterystyczne dla linii „skrzydlate” wiaty peronowe. Zaprojektowane zgodnie z najnowszymi trendami w modernistycznej architekturze perony zyskują komfortowe poczekalnie i kasy.
W kolejnych latach mało kto interesuje się remontem stacji, przez co jej stan pozostawia wiele do życzenia. Z drugiej strony, dzięki temu nienaruszone pozostają przedwojenne detale, jak brązowa ceramika u dołu wiat czy oryginalne liternictwo na informacjach wskazujących kierunek jazdy pociągu. W 2010 roku wraz z szeregiem innych przystanków linii otwockiej, Radość zostaje wpisana na listę zabytków.
Bibliografia
- Lewandowski Robert, Kronenberg, Andriolli i wilegiatura, czyli podwarszawskie letniska linii otwockiej, Józefów 2011
- Po kolei: przewodnik podwarszawski, red. Jan Wiśniewski, Jarosław Ziółkowski, Warszawa 2017