Architektura falenickiego kościoła jest jedną z ciekawszych Warszawie. Zbudowany w mieszance stylu romańskiego i wczesnochrześcijańskiego, zgodnie z projektem architekta Stefana Czarnieckiego. Wzniesiono go w latach 1950-59 dzięki staraniom proboszcza Seweryna Szulczyka.
Kościół przedstawicielem tzw. świątyń przedsoborowych, budowanych w stylu historycznym. Wznoszono je do 1965 roku (często kończąc przedwojenne projekty), gdy Sobór Watykański II zdecydował o dostosowaniu się do niektórych wymogów współczesności. To spowodowało modę na wznoszenia świątyń w stylu modernistycznym, które dobrze znamy z Polski. Charakterystycznym elementem jest mozaika z wizerunkiem Chrystusa wykonana ze szkła weneckiego, czyli fragmentów złota zatopionych w cienkiej warstwie szkła. Jej wygląd jest inspirowany serbską ikoną Paktokratora z monastyru w Chilandarze na górze Atos. Łącząc motywy chrześcijaństwa wschodniego i zachodniego, architektura nawiązuje do czasów sprzed rozpadu kościoła (tzw. schizmy) i ma swoiście ekumeniczny sens.
Dzieje kościoła zaczynają się jednak wcześniej. W 1927 roku Karol Hanneman, założyciel Falenicy , ofiarował część swego majątku Błota, położoną ok. pół kilometra od stacji kolejowej pod budowę kościoła dla okolicznych mieszkańców. Pierwszy jednonawowy drewniany kościółek został wzniesiony rok później, następnie przystąpiono do budowy już murowanego budynku parafii. W 1934 roku zakupiono w Aleksandrowie działkę pod cmentarz parafialny. W 1974 roku kościół został konsekrowany przez kard. Stefana Wyszyńskiego, a w 1980 ukończono budowę kamiennej dzwonnicy, upamiętniającej wybór Jana Pawła II na papieża.
Bibliografia
- Wiśniewska Jolanta, Odkrywanie warszawskiej Pragi, Warszawa 2005
- Strona internetowa parafii pod wezwaniem NSPJ
- Dobrzyńska Jadwiga, Falenica moja miłość, Warszawa 1995