Budynek stacji Międzylesie jest jedną z niewielu pamiątek zachowanych przebiegającej niegdyś tędy szlakiem Kolei Jabłonowskiej. Otwarta w 1900 roku z inicjatywy warszawskich przedsiębiorców kolej wąskotorowa biegła wzdłuż prawego brzegu Wisły od Jabłonnej na północ od stolicy do Wawra, tuż przed I Wojną Światową pociągi zaczęły kursować do Karczewa.
Otwarcie drugiej nitki – po kursującej do dziś linii otwockiej – otworzyło przed południowo-wschodnimi obrzeżami Warszawy nowe perspektywy. Kolej, popularnie nazywana przez warszawiaków „ciuchcią” z początku przewoziła głównie towary – m.in. materiały budowlane do nowo wznoszonych willi. Od głównej linii odchodziło ku okolicznym folwarkom i cegielniom wiele bocznic, nazywanych powszechnie „holenderkami” albo „karpiówkami”. Ruch pasażerski przybrał na sile w okresie międzywojennym, do pewnego stopnia wbrew władzom warszawy, które dążyły do zamknięcia linii i zastąpienia jej przez nowocześniejsze i mniej nie dymiące tramwaje elektryczne.
W czasie okupacji niemieckiej kolej była popularną trasą szmuglerów, przewożących do Warszawy głównie mięso i inne produkty rolne. Po 1945 roku kolej zaczęła być stopniowo likwidowana. Najpierw w 1952 roku zamknięto trasę między Warszawą a Otwockiem, następnie zniknęła północna nitka do Jabłonny, by wreszcie, w 1963 roku likwidacji uległa, prawie już nie uczęszczana, trasa Otwock-Karczew.
Jedyne zachowane stacje możemy obserwować właśnie na terenie Wawra i okolic. Większość z nich, zbudowana została w jednym stylu, z najbardziej okazałym budynkiem stacji Wawer, służącym dziś kolejom podmiejskim. Stacje Falenica, Miedzeszyn czy Międzylesie wyróżniają się charakterystycznymi dachami i gankami, inspirowanymi popularnym w okolicy stylem świdermajer.
Bibliografia
- Pokropiński Bogdan, Kolej Jabłonowska, wyd. WKŁ, Warszawa 2004
- Kasprzycki Jerzy, Majewski S. Jerzy, Korzenie Miasta, Tom VI, Warszawa 2004