Ta funkcjonalistyczna kamienica zbudowana wiąże się z postacią społecznika Emila Wolframa, oraz całym rodem Wolframów odgrywającym ważną rolę również w życiu Gocławia czy Saskiej Kępy.
Emil Wolfram, potomek mieszczańskiej rodziny pochodzenia holenderskiego, był postacią niezwykle ważną dla rozwoju gminy. Na początku XX wieku został członkiem komitetu, który doprowadził do budowy pierwszej szkoły. Po pierwszej wojnie światowej kilkakrotnie pełnił funkcję wójta oraz sołtysa. Był też deputowanym do stołecznego sejmiku. W latach 20, oddał część swoich gruntów, na rzecz budowy drugiej Wawerskiej szkoły – „Murowanka” była w tym czasie już dramatycznie przepełniona. W drugiej połowie lat 30 wzniósł dla siebie i swojej rodziny dom, na którym, według wspomnień, „wzorowali się wszyscy, którzy na linii otwockiej budowali nowocześnie”. W parterze budynku znajdowała się masarnia. W czasie wojny syn Emila Wolframa, Eugeniusz, który działał w AK, uczynił z domu miejsce przechowywania broni i druków konspiracyjnych.
Dom położony jest na rogu ul. Płowieckiej oraz Edisona. Z nazwą tej drugiej ulicy związana jest zabawna anegdota. Radni wówczas niezależnej dzielnicy Wawer debatowali nad zmianą nazwy ulicy, zwanej wtedy Drogą Forteczną. Pojawiła się propozycja, by nazwać ją nazwiskiem właśnie Wolframa. Zakłopotany społecznik zaproponował lepszy pomysł – ulicę nazwać imieniem wynalazcy żarówki, Thomasa Edisona. Jak stwierdził: Przecież i tak każdy wie, że najważniejszą częścią żarówki jest spiralka wolframowa! W ten ukryty sposób ulica Edisona uwiecznia więc wielokrotnego wójta Wawra.
Bibliografia
- Umgelter Andrzej . Dwie szkoły wawerskie, w: „Stolica. Informator Kulturalny Stolicy”. Nr 42 (1985),
- Berger Jan, Dawny Wawer (1866-1951). Rys historyczno-statystyczny, w: „Wawer i jego osiedla, Wawer i jego osiedla”, pod red. Jana Czerniawskiego, Warszawa 2007
- Kasprzycki Jerzy, Korzenie miasta, T. III, Warszawa 1998